Het is gebeurd. Dat waar iedereen zo bang voor was om over te beginnen, maar desondanks onvermijdelijk. Je bent er niet meer.
De laatste anderhalf jaar was er bijna geen vreugde meer in je leven. Niet nadat je je geliefde man en, onverwacht, je oudste zoon verloor.
Je bent sindsdien nooit meer buiten geweest. Jij wilde dat ook niet. Je kon niet slapen, je was afgevallen en je leed van pijn in je been dat je bijna twee jaar geleden had gebroken.
Onlangs ben ik naar Sint-Petersburg, Rusland, geweest om mijn ouders te helpen met de renovatie van hun nieuwe appartement. Ter informatie, de Russen beschouwen Sint-Petersburg als “de culturele hoofdstad van Rusland” dankzij zijn rijke culturele tradities, erfenis en, waarschijnlijk, de bevolking.
Maar ik wil het ergens anders over hebben. Voor de renovatie moest ik meerdere keren naar een grote bouwmarkt om veel spullen te kopen. Om tijd te besparen vroeg ik liever hulp aan een medewerker dan dat ik zelf ging zoeken naar wat ik nodig had.
In Moskou kwam ik vrij laat aan, om half elf. Documenten bij de Nederlandse ambassade werden in principe tussen 9:00 en 12:00 uur ingenomen, dus ik had de stille hoop dat ik toch op tijd zou kunnen komen om mijn aanvraag in te dienen.