Het is gebeurd. Dat waar iedereen zo bang voor was om over te beginnen, maar desondanks onvermijdelijk. Je bent er niet meer.
De laatste anderhalf jaar was er bijna geen vreugde meer in je leven. Niet nadat je je geliefde man en, onverwacht, je oudste zoon verloor.
Je bent sindsdien nooit meer buiten geweest. Jij wilde dat ook niet. Je kon niet slapen, je was afgevallen en je leed van pijn in je been dat je bijna twee jaar geleden had gebroken.
Je bleef herhalen dat je dat leven beu was en niet verder wou; om je onlogische wijze weigerde je telkens naar het ziekenhuis te gaan en beweerde dat je dat niet zou overleven.
We deden allemaal ons best om behulpzaam te zijn maar dat scheelde maar weinig. Het is bijna onmogelijk om iemand te helpen als ze alleen op de wereld staan en al haar dierbaren of ver weg, of verdwenen zijn.
Het enige waar je blijkbaar vrolijker van werd was ons kleine apendochtertje, wier grootste verdriet in dit leven een opgelegde beperking is om TV te kijken of te snoepen. We videobelden veel en, ook al kon je ons niet goed horen, we zagen het in je ogen: je was blij voor je jongste zoon die eindelijk een echt gezin had gevonden. Ik ben zelfs geneigd te denken dat je niet zou vertrekken zonder ervoor te zorgen dat dat het geval was.
Ik ken maar weinig mensen die zoveel van hun kinderen kunnen houden als jij deed. Je bent altijd een rolmodel geweest van zelfopoffering en onvoorwaardelijke liefde voor ons drieën… en nu tweeën.
En als het op koppigheid aankomt, was je een verdomd goede match voor onze vader. Misschien heb je hem daar ergens ontmoet, en zit je hem te mopperen dat hij het weer verpest.
Dat missen we nu zo erg. Rust in vrede, onze geliefde moeder.
— de snelste URL shortener in de wereld
Commentaren